EUROPA PO NOCY. Max Ernst
to oczy ciszy
spoglądają na nocną rewolucję
jak na mszę całego miasta
uzbrojonego po zęby
w ciemność i gwiazdy
to słoń Celebes i anioł ognia
wędrują po krwawych ścieżkach
wyzwolonej wyobraźni
a wielki las ostatni las dookoła
stanowić będzie pomnik ptaków
gdzie mieszkają ciemni bogowie
i siedem żywiołów
ubierzesz potem narzeczoną
w czerń krew i błoto
odbędziesz z nią
kolejne fazy nocy
gorzkie i zimne
odkrywając w szkarłatnym ciele
wilgotne tajemnice miłości
i podążać będziesz
w podróż poślubną
z nadzieją że zdążysz do Europy
przed deszczem i nocą
lecz tam przy głuchych
odgłosach skowytu kruków i wron
strzępów rozrzuconych ubrań i jelit
dzień i noc lata i wieki rodzić będą
owoc długiego doświadczenia –
sen który był na początku
przed powstaniem świata
i sen teraźniejszy
który wpił się w ciebie pazurami
i osaczył granice życia
albo sen który przyjdzie
gdy odejdziesz –
sen ostateczny
co nadchodzi jak zwiastun
wiecznej ciemności
gdy zaśniesz z ustami pełnymi
powszedniego milczenia