SKRZYDŁA I KAMIENIE. Toyen
w zamku Lacoste na skraju północy
pośród bagien i mokradeł
gdzie czuwają czerwone widma wilków
zatopiony statek
pustynne zjawy tańczących syren
ogarnie cię trwoga i niepokój
o bladym zaraniu poranka
pośród złudy przeplatanej mirażem
kiedy koszmar będzie koniecznością
w obiektywie oczu ukaże się dziewczynka
z siatką na zwiędłe motyle
drzewa z pułapką na ptaki
popękane mury w których czai się potajemne zło
a peryskop sumienia dostrzeże salwy otwartych liści
narodziny wolności co kwitnie grochem w strączkach
albo nasieniem owocu żywota
jak w pierwszym dniu stworzenia
kiedy ujrzysz światło życia
poczujesz oddech świata
którego ani skrzydła nie uniosą
ani kamienie nie powalą
w zamku Lacoste na krawędzi horyzontu
pośród moczar i grzęzawisk
gdzie mieszka biała dama w welonie
lunatyk i trzej królowie
w towarzystwie długich cieni
ogarnie cię lęk i przerażenie
o niebezpiecznej godzinie nocy
pośród zamieci wojen i głodu
kiedy wytchnienie będzie agonią
projektor myśli wyemituje kobiety bez głów
powieszone za nogi u nieboskłonu
orły w sinych rękawiczkach dusicieli
rozproszone kości po pustkowiu
a na ekranie duszy pojawią się bogowie
gotujący ludziom los w padołach
wiążąc i rozwiązując poplątane linie życia
jak w ostatnim dniu zagłady
kiedy ujrzysz koniec świata
poczujesz tchnienie śmierci
której ani skrzydła nie udźwigną
ani kamienie nie zasypią