PLATON
oczy zapełnione słońcem nie widzą materii
jeno cień wszechświata i błysk kosmosu
widzą ideał niedostępny zmysłom
albo pozór idei który dostrzeże rozum
wejść do jaskini i zobaczyć słońce
a potem opowiadać o grze blasków
gdzie wiedza miesza się z ułudą
a obiektywizm umiera pod powieką
i czas będzie rozpocząć ucztę
podczas której alchemicy słowa kroją prawdę
suto zakrapianą utopią idei
a państwo i władza niczym dusza i rozum
stanowić będą dualizm systemów tak spójny
i osobliwy jak słońce i cień jak prawd i absurd