SIR DORIAN GRAY
Pamięci Oskara Wilde’a
Sir Dorianie! Sir Dorianie!
pan pozwoli tutaj na przyjęcie
pan pozwoli do nas na bal
do sal tysiąca luster i portretów
tysiąca rozbitych oczu
obnażonych ramion i ust
Sir Dorianie! pan zatańczy ze mną
pan mnie obejmie mocno czule
pan pocałuje mnie namiętnie gorąco
do utraty tchu
och co za romantyczny spacer
niebo takie gwiaździste
czy pan pamięta tego nieszczęśliwego malarza?
czy pamięta pan Sybilę Vane?
kto to powiedział mój drogi Dorianie
że w mózgu jedynie dokonują się grzechy świata
a wszyscy cierpimy karę za to
czego się w życiu wyrzekamy
och co za cudowny wieczór
niebo takie srebrzyste
czy pan pamięta lorda Wottona?
czy pamięta pan brata tej marnej aktoreczki?
och nie pamięta pan jaka szkoda
oni wszyscy już dawno pomarli nieprawdaż?
a pan wciąż taki piękny młody czarujący
aż chce się żyć!
lecz kto to powiedział mój drogi Dorianie
że życie to myśli i namiętność
a modlitwa do Boga winna brzmieć:
„i karz nas za nasze przewinienia”?
kto to powiedział panie Gray?
och nieistostne doprawdy nieważne
przecież życie trwa tylko chwilę
a niebo takie rozmarzone
co za uroczy wieczór
co za rozkoszna noc
sir Dorianie
jak wspaniale pan się bawi
pan pozwoli tutaj na przyjęcie
pan pozwoli do nas na bal
do sal tysiąca luster i portretów
tysiąca odprysków twarzy
nagich sumień i dusz