Ś.P. RZECZPOSPOLITA
Pamięci Rafała Wojaczka
1. Polska to szkielet
trup narodowy
upiór i widmo Europy
kość niezgody pogrzebana w popiele
niepotrzebna nikomu jak sraczka
Twój kraj jest martwy
jak sen i język
tak można powiedzieć że to już koniec
przecież myją korytarz
pastują podłogi
już mogą wejść goście
już mogą przyjść obcy
my zawsze będziemy dojrzali do śmierci
która pobożnie mówi nam po imieniu
„Finis Poloniae”
bo cóż nam pozostanie urodzonym
nad pustą miską swego kraju
karmionym bajkami (...)
2. Polska to wielka rzecz
i kościotrup
senna mara Europy
Twój kraj jest martwy
jak sezon i kobieta
ktoś powie — to koniec
zamieciono już pogrzebowe place
z nagrobków starto kurz
już mogą przyjść wszyscy
umarli i żywi
nasz kraj to ojczyzna szklanki i talerza
nad którym krążą pijane duchy przodków
i nasienie na nowe zastępy głupców
bo cóż dziś możemy jeśli nie śpiewać
bezbożne ballady o prawdziwej krwi
albo pisać petycje i listy do Królowej Polski
Pozostaniemy na zawsze bezimiennymi
bohaterami „Polonia Restituta”
jedzącymi własne gówna
dla których ojczyzna znaczyć będzie
nienawiść wizja i sperma (...)
3. A wówczas przestaną nas straszyć
podwyżkami cen mięsa i rocznicami
podnoszeniem umysłowego rozwoju
albo służbą gwoli potędze kraju
lub partii
To nasza wspólna mogiła
w której oblubieniec i oblubienica
spoczywają obok siebie
jak ojczyzna i naród
przygnieceni wspólną niemocą
Spójrz w szklanej trumnie jak w mauzoleum
snem sprawiedliwego śpi tutaj
książę Pepi — rozstrzelany poeta
Ś.P. Rafał Wojaczek — bohater narodowy
spoczywający w łonie zmorzonej snem wiekuistym
wiecznie martwej księżniczki
Ś.P. Rzeczypospolitej
Wieczny odpoczynek racz im dać Panie
Requiescate in Pace
Mons Viridis a.D. 1993