GALERIA ROBERTA RUDIAKA

TANIEC Z RAKIEM MÓZGU

mówiła że świat ją przytłacza

choć tak cudnie odbijał się w jej oczach –

chciała uciec stąd jak najdalej

schować się gdzieś daleko w ciszy

by nikt już więcej jej nie odnalazł –

często opowiadała mi o tym miejscu

i niezwykłej podróży do jego wnętrza

snuła nieraz plany że może uciekniemy razem...

psychiatra dawno spisał ją na straty

powiadał że to beznadziejny przypadek

a kiedy chciałem ją ratować milczał

bądź stukając palcem w czoło

życzył powodzenia

czekałem na nią zawsze na przystanku przed szpitalem

skąd wychodziła prawie biegnąc i klnąc że to głupcy

i nikt jej nie rozumie –

potem zrezygnowana siadała przy mnie

zanosząc się od płaczu

chowała twarz w dłoniach...

III

tego dnia nie przyszła

a ktoś wspomniał tylko że już odjechała

i uprzedziła los

stałem bezradny patrząc na mijające autobusy

pełne grzeszników

lecz tam jej nie było

nie mogło być –

pijany karzeł potykając się bredził

tylko wciąż o jakimś balu

i że ona już tam jest że tańczy wciąż tańczy

a czas w jej oczach się zatrzymał